Het verhaal van Laura & Olivier

Laura Verbrugghe is een actieve negentiger die in woonzorgcentrum James Ensor nog volop haar liefde voor muziek beleeft en honderduit over haar vele reizen vertelt. Na een eerste aanpassingsperiode heeft ze echt haar draai gevonden.

Ook voor Olivier Bals was de verhuizing naar residentie James Ensor even wennen, maar een welgekomen adempauze. Ondertussen wonen beide residenten er al enkele jaren, met even veel ups en downs. Ze vertellen over hun tevreden leventje in het Oostendse woonzorgcentrum.

Nooit meer eenzaam

Voor de negentigjarige Laura was de overstap naar een woonzorgcentrum geen vanzelfsprekende keuze. “Ik ben nog in tamelijk goede conditie en ben zeer zelfstandig. Maar toen ik vier jaar geleden moeite kreeg met stappen, besloot ik toch te verhuizen naar James Ensor - al probeer ik hier ook nog zo veel mogelijk zelf te doen”, vertelt ze, “Ik vond ook de eenzaamheid verschrikkelijk. Sinds elf jaar ben ik namelijk alleen.” In James Ensor heeft Laura dagelijks gezelschap van personeel en andere bewoners. “Daarnaast heb ik ook veel vriendinnen en vrienden die vaak op bezoek komen. En degene die dat niet lukt, bellen me op. Dat is ook altijd leuk.”

Ook Olivier geniet van zijn bezoek en de warme familiesfeer in het woonzorgcentrum. “Op zondagmorgen hebben veel inwoners rendez-vous met familieleden aan het aperitief”, vertelt hij, “Dan is het een gevecht om een plaatsje te vinden.”

Waardevolle hulp

Ook Olivier nam zijn intrek in James Ensor omdat hij nood had aan meer hulp. “Mijn dochter verwittigde mij dat mijn echtgenote eigenaardige reacties had en dat we tijdig moesten uitkijken om haar ergens onder te brengen. Ik moest haar gelijk geven, want ook ik had woorden gehad met haar moeder. Dat was de eerste ruzie in meer dan 60 jaar huwelijk”, vertelt hij, “Mijn dochter had reeds een onderhoud aangevraagd met de directeur van James Ensor, waarna de beslissing werd genomen: mijn vrouw en ik lieten ons beiden inschrijven.”

Vanaf toen stond Olivier er niet meer alleen voor. Voor die hulp is hij nog steeds dankbaar, al was het geen erg gelukkige periode: “Ik verpleegde mijn echtgenote samen met de verzorgsters, maar de dementie verergerde dag na dag. Na een tijd was het niet meer uit te houden. Gelukkig heeft het maar een jaar geduurd en is ze volledig onwetend heen gegaan.” Pas toen had Olivier tijd om zelf te wennen aan zijn nieuwe verblijf en tot rust te komen.

Een topteam

Op de vraag waarom ze precies voor residentie James Ensor koos, heeft Laura een duidelijk antwoord: “De kamers zijn ruim en hebben een mooi uitzicht op de tuin, met zijn mooie wandelpaden en rustbanken. Door de droogte is het helaas een woestijn geworden, maar een paar weken regenweer en een goede opknapbeurt zouden daar goed aan helpen.” (lacht) Ook de rust, stilte en de vrijheid die ze hier geniet, maken James Ensor tot haar thuis. “Nu ben ik het al goed gewoon”, zegt Laura, “al was dat aanvankelijk niet eenvoudig. En toen volgde nog de coronapandemie!”

Olivier vertelt dat ook hij erg van die periode heeft afgezien. “Corona, inentingen, de ene directeur na de andere…”, zucht hij. In zijn jaren in het woonzorgcentrum heeft Olivier al heel wat directeurs zien passeren. Onder de huidige directie lijkt alles stilaan weer in zijn plooi te vallen. Dat bevestigt ook Laura: “Met de directie heb ik een uitstekend goede band en ook de medewerkers zijn beleefd en vriendelijk. Af en toe komen ze eens langs voor een babbeltje. Het bevalt me hier enorm.”