Vrijheid, privacy en een tweede thuis.
Nog altijd thuis met mijn vrouw
Jean Neuckermans woonde oorspronkelijk in Oetingen. Zijn vrouw verbleef in verschillende instellingen omdat ze dementie had. Jean zelf bleef thuis wonen. Na 62 jaar leefde hij plots gescheiden van zijn vrouw. Dat vond hij heel moeilijk. Hij voelde zich depressief omdat hij niet meer continu bij haar kon zijn.
“Ik ging elke dag op bezoek bij mijn vrouw en keerde dan alleen naar huis terug. Als ik dan aan mijn voordeur stond, vroeg ik mij altijd af waar ik mee bezig was”, vertelt Jean. ”Het was mijn kleindochter die me wees op het aanbod van Kesterberg. Ik nam contact op met de directie en kreeg te horen dat het geen enkel probleem was om samen met mijn vrouw naar Kesterberg te verhuizen, ongeacht de zorgen die zij of ik nodig hadden. Dat was alles wat ik op dat moment nodig had.”
Op het moment van de verhuis had ook Jean al gezondheidsproblemen, maar hij had nog geen zorgen nodig. Zijn vrouw was belangrijker. “Ik ben blij dat we haar laatste dagen samen hebben kunnen doorbrengen en dat ze hier tot op het einde de allerbeste zorgen van het personeel heeft gekregen. Ik wist niet dat dat kon. Ik dacht dat een assistentiewoning alleen iets voor gezonde mensen was. Had ik vroeger geweten dat ook mensen die zorg nodig hebben hier terecht kunnen, waren we al veel vroeger gekomen”, zegt hij.
Helemaal met mijn goesting
Toen zijn vrouw na twee jaar overleed, wilde Jean absoluut niet weg van Kesterberg. Hij was er gelukkig ondertussen. Onder andere omwille van het sociaal contact. Hij heeft een sterke band met zijn medebewoners en staat altijd klaar voor iedereen. Ook zijn zelfstandigheid vindt hij belangrijk. “Waarom ik hier graag ben? De privacy, dat ik een vrij mens ben en dat ik alles zelf kan beslissen. Tegelijkertijd kan ik genieten van alle nodige zorgen. Schrijf maar op dat ik nooit zal verhuizen”, lacht hij.
Jean kookt niet zelf. Hij geniet van de maaltijden uit de keuken van Kesterberg. ’s Morgens en ’s avonds eet hij in alle rust op zijn flat. ’s Middags schuift hij bij zijn mederesidenten aan tafel in het restaurant. “En ik heb mijn eten nog nooit laten staan”, vertelt hij smakelijk.
Ook over de zorg vertelt Jean niets dan goeds: “De personeelsleden die hier al jaar en dag langskomen, zijn allemaal mijn kameraden. Ze zijn als familie. Over familie gesproken, ook mijn eigen kinderen kunnen het goed vinden met het personeel. Er wordt gelachen en gezeverd, maar ook op moeilijkere momenten zijn ze er. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn familie. Ik vraag niet het onmogelijke en krijg veel liefde terug. Kesterberg is mijn thuis geworden en dat zal niet meer veranderen.”
Ontdek alles over de assistentiewoningen van Kesterberg.