“Mijn hart verloren in de zorg”
“Wat wil je later worden?” Dat is een vraag die ons allemaal wel eens gesteld werd. Oorspronkelijk ging Morgane Devreker als kapster aan de slag, maar toen ze daar haar draai niet vond, besloot ze het over een andere boeg te gooien en haar tweede droom als zorgkundige waar te maken.
“Ik heb altijd al iets willen betekenen voor mensen. Vrienden, collega’s en kennissen bevestigden dat: “de zorg, dat is écht iets voor jou” ”, lacht Morgane. “ Als zorgkundige ben ik hier in WZC De Bottelarij nu erg gelukkig. We maken hier elke dag veel plezier en leggen onze bewoners goed in de watten. Onder de overkoepeling van emeis mogen we er nog steeds ons eigen ding van maken.”
Morgane’s keuze om binnen de zorgsector voor ouderenzorg te kiezen, was nochtans niet vanzelfsprekend: “Toen mijn oma overleed, bleef ik met een wrang gevoel achter. Ik had vroeger altijd een drukke schoolagenda en we woonden ver uit elkaar, waardoor ik haar niet regelmatig heb kunnen bezoeken. Enkele leuke stages en het feit dat ik nu voor anderen kan doen wat ik veel meer voor mijn eigen oma ook graag had gedaan, maakten de keuze voor de ouderenzorg toch gemakkelijk. Onze bewoners beschouw ik als familie en hier kan ik er altijd voor hen zijn. Zelf haal ik dan ook enorm veel voldoening uit mijn rol als vertrouwenspersoon die ik voor hen mag vervullen.”
De vrolijkheid zelve
“Iedereen vertelt me altijd dat ik hier vrolijk toekom, zelfs wanneer ik een slechte dag heb”, lacht Morgane, maar dat vindt ze heel normaal. “Je moet voor de mensen zorgen, zoals je zelf ook verzorgd wil worden. Voor de meeste bewoners is De Bottelarij hun laatste thuis, dus ik zie het als onze taak om het hen helemaal naar hun zin te maken. Ik kan ook wel eens mindere dag hebben, maar dat betekent niet dat ik voor iemand anders niet iets goeds kan doen.”
Elke dag proberen we hier zoveel mogelijk te lachen, want zo vliegen de dagen vooruit. Ik kan me herinneren dat we hier in de gang eens muziek hebben afgespeeld en verschillende bewoners spontaan mee begonnen te zingen en dansen.” (lacht) “De mensen zo doen opbeuren, dat maakt je toch spontaan gelukkig? Je moet zelf die voldoening er blijven uithalen als medewerker, maar de bewoners moeten dat natuurlijk evengoed kunnen doen.”
Gezonde teamspirit
De coronapandemie was en is nog steeds een uitdagende periode voor de zorg. Iedereen is moe en dat durft wel eens voor strubbelingen zorgen. Voor Morgane is het daarom belangrijk om goed zorg te dragen voor elkaar: “Ons team is heel goed op elkaar afgestemd en we hebben het samen ontzettend fijn. De coronapandemie heeft van ons allemaal het onderste uit de kan gevraagd, maar gelukkig kunnen we altijd op elkaar rekenen.”
“Daarnaast wordt er in de zorg een zekere flexibiliteit van je verwacht. Dat is niet voor iedereen even eenvoudig, want we hebben natuurlijk allemaal een leven naast ons werk. Je hebt collega’s die zich flexibeler opstellen dan andere, dus soms lig je daardoor wel eens met elkaar in de clinch. Gelukkig vinden we daar als team steeds een gulden middenweg in. Zo slagen we er telkens in onze sterke teamspirit te bewaren en de positiviteit erin te houden.”
Trots beroep
Wil je in de zorg aan de slag? Doe dat volgens Morgane dan met hart en ziel: “Alles heeft een mooi begin, maar helaas ook een einde. Als zorgkundige moet je daarom toch sterk in je schoenen staan en alles een positieve draai proberen te geven. Zelfs wanneer iemand komt te overlijden. Je mag als zorgkundige eigenlijk best trots zijn op je beroep, want je geeft de mensen een laatste teken van respect, zeg maar ‘een eervolle laatste dienst’.”
Haar toekomst ziet Morgane positief in: “Voorlopig zijn ze hier bij De Bottelarij nog zeker niet van me af. Ik zit hier echt op mijn plaats en ik krijg heel veel kansen om me voortdurend bij te scholen. Mocht ik in de toekomst toch willen veranderen, dan ambieer ik om door te groeien naar een functie als verpleegkundige. Mijn toekomst zal toch altijd in de zorg liggen, want daar heb ik mijn hart verloren.”