“We zijn één familie”

Toen residentie Mercator haar deuren opende, was dat voor Chelsey Cockaert een geluk bij een ongeluk. Na een stevige val was haar oma op zoek naar een woonzorgcentrum. Tijdens hun bezoek aan Mercator bleek daar niet alleen een mooi plekje voor haar grootmoeder te zijn, maar ook een job voor Chelsey. Eén die ze tot op vandaag met plezier uitvoert.

Ze begon als parttime medewerker aan het onthaal en combineert dat nu met een functie in de poets om zo een fulltime tewerkstelling te hebben. “Ik wou oorspronkelijk graag een administratieve job doen, want daar heb ik voor gestudeerd. Maar in deze combinatiefunctie geniet ik wel van de variatie”, vertelt Chelsey, “Ik ben een heel sociale, dus dan is dat contact met de bewoners en hun familie heel tof. Je kan hen helpen om opnieuw een thuisgevoel te krijgen.”

Onthaal en poets? Ook échte zorgfuncties

Hoewel Chelsey niet letterlijk in de zorg staat, draagt ze op haar eigen manier haar steentje bij aan een warme omgeving: “Aan het onthaal zitten, is bijvoorbeeld veel meer dan gewoon een opname doen of een rondleiding geven. Niet iedereen heeft even veel familie die langskomt, dus dan is het belangrijk dat je ook eens luistert naar de bewoners. Ze kunnen dus altijd bij mij terecht voor een babbeltje. En dan probeer ik hen ook veel te doen lachten.”

“Door het personeelstekort in de zorg hebben de zorgmedewerkers hier niet altijd even veel tijd om te praten”, verklaart Chelsey, “Dat probeer ik een beetje op te vullen. We letten er allemaal op dat we er voor iedereen zijn.” Dat appreciëren de bewoners: “Zo bouw je echt een sterke band op. Vooral met de bewoners die hier, net als ik, van in het begin zijn. Dat is toch iets speciaal.”

Op het eerste gezicht

“In Mercator voel je meteen de huiselijke sfeer”, vindt Chelsey, “Het is een heel tof, jong team. We zijn heel sociaal en lachen graag. Iedereen heeft zijn eigen functie, maar we helpen elkaar ook veel. En de deur van de directeur staat altijd open.”

Voor één collega heeft Chelsey nog een paar mooie woorden extra. “Op mijn eerste dag heb ik van onze directeur een rondleiding gekregen. Toen leerde ik ook iedereen van het personeel kennen, waaronder één van de verplegers die ondertussen mijn vaste vriend is”, lacht Chelsey, “Dat is een moment dat ik niet snel zal vergeten. We zijn nu al vier jaar samen.”

Een unieke band

Mocht er ooit een fulltime administratiefunctie vrijkomen, zou Chelsey niet twijfelen, maar voorlopig is ze blij met haar gevarieerde takenpakket. “De poets kan soms heel zwaar zijn”, legt ze uit, “maar ik doe het graag, want ik geniet van het sociale contact.” Dat geldt eigenlijk voor de zorg in het algemeen, vindt ze. “Het is hard werken, maar het is echt de moeite waard wanneer je de lach op de mensen hun gezicht ziet.”

Daarom raadt Chelsey iedereen met een hart voor de zorg aan om niet langer te twijfelen: “In een ziekenhuis is het een komen en gaan van patiënten, maar in een woonzorgcentrum heb je een lang contact met de mensen. Het is fijn om zo een band te creëren. Dat is toch iets unieks. We zijn allemaal één familie.”