Het verhaal van Paula
“We hadden via via al wel eens gehoord dat het hier zeer goed vertoeven was. Toen we op een avond op weg waren naar de golf, reden we hier voorbij. Het was zondag, dus we dachten dat een bezoek waarschijnlijk niet mogelijk was, maar we zijn toch gestopt. We werden meteen met open armen ontvangen. Daarna heeft het niet lang meer geduurd voor ik hier mijn intrek genomen heb.”
Zo vertelt de 93-jarige Paula De Bondt over WZC Ter Eyke, de residentie die ze sinds tien maanden haar thuis mag noemen.
Op moekes schoot
“Ik heb altijd in de GB gewerkt, deels als kassière en deels als algemeen medewerker om de rekken aan te vullen en ervoor te zorgen dat alles in orde was. Het was vaak hard werken, maar ik heb dat altijd zeer graag gedaan.” Ook daarnaast was Paula graag actief bezig: “Ik heb altijd veel aan sport gedaan, en vooral yoga, maar met een voltijdse job en een gezin met drie zonen, bleef er soms niet veel tijd voor over. Ik heb een zeer goed en warm contact met mijn kinderen, maar ze hebben vaak weinig tijd om langs te komen door hun drukke professionele leven. Dat komt ervan als ze succesvol zijn. Ze kunnen nu eenmaal niet tegelijk op moekes schoot zitten en gaan werken.” (lacht)
Een mooie omgeving
“Ik ben hier nu ongeveer tien maanden en ik vind het hier fantastisch”, vertelt Paula enthousiast. Toch was haar start niet de makkelijkste: “In het begin was dat soms wel wat anders. Het was uiteraard een volledig nieuwe omgeving waar ik aan moest wennen en COVID sloeg toen nog wild om zich heen, waardoor ik vaak wel wat eenzaam was. Gelukkig zijn de mensen hier allemaal zeer lief en aangenaam. En het is hier zo een mooie omgeving… Het is hier zo goed dat sommige mensen waar ik het tegen zeg het bijna niet kunnen geloven!”
Paula’s enige puntje van kritiek is gericht aan de keuken: “Wat er beter zou kunnen zijn sommige presentaties op het bord, zodat het eten er wat smakelijker zou uitzien. Zelf hecht ik daar veel belang aan en dat zeg ik dan ook: als ik iets niet goed vind, laat ik het onmiddellijk weten.” Ze lacht. “Maar het belangrijkste blijft toch wel dat ik me hier goed voel. De medewerkers doen hier stuk voor stuk hun uiterste best om het voor ons allemaal zo aangenaam mogelijk te maken. Ik heb met iedereen een goede band en heb over niemand te klagen.”
Een bewonderenswaardige taak
Op de vraag of ze anderen zou aanraden om in Ter Eyke te komen wonen, antwoordt Paula dan ook volmondig ‘ja’. “Alles loopt hier vlot. De verpleeg- en zorgkundigen zijn allemaal zo lief en echt begaan met de residenten. Ik vind het fantastisch wat die mensen alle dagen doen. Het is toch een bijzonder vak dat zeker niet alle dagen even gemakkelijk is. Ook al zijn er sommige bewoners die vaak wat lastig of nukkig zijn, zij blijven altijd vriendelijk en voorkomend. Het is prachtig om te zien. Ik zou het niet kunnen.”